Μέρες που περνάμε... Τί μέρες λέω... Μήνες είναι! Που μάλιστα με το "κούρεμα" και την νέα δανειακή πάνε να μάς τους κάνουνε χρόνια... Θα κρατήσω όμως την αρχική έκφραση. Μέρες χρέους που περνάμε, άδικου και δυσβάσταχτου χρέους, σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό εκτός από της ...Μιχαλούς (λέγε με: Δημόσιο...) να χρωστάω και σε σάς!
Άθροισα λοιπόν τις ιστορίες που σάς χρωστάω και τις βρήκα 22! Καλό κουράγιο νά 'χετε... Αν γράφω από μία κάθε τόσο... θα μέ προλάβει η αλτσχάϊμερ... Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μερικά ..."πακέτα", μπας και μπορέσω σε 6-7 «τέρμινα» να ξεχρεώσω. Κι αν κάθε «τέρμινο» είναι 2-3 βδομάδες -και συνυπολογίζοντας τίποτε έκτακτους συνειρμούς λόγω των εντωμεταξύ γεγονότων- προβλέπω να ξεχρεώσω μέχρι το καλοκαίρι. Καλά είναι...
Ως πρώτο "πακέτο" διάλεξα τρεις (μία για την Εφορία, μία για την ΔΕΗ και μία για την Τροχαία Αστυνομία) που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δείχνουν πόσο στενοκέφαλη είναι η νοοτροπία, πόσο περιωρισμένη η αντιληπτικότητα των οργάνων του Δημοσίου, και άρα η ικανότητά τους να υπηρετήσουν το αληθινό Δημόσιο Συμφέρον.
Αυτό δεν έχει να κάνει με -ούτε χαρακτηρίζει- την ατομική ικανότητα καθενός/καθεμιάς που δουλεύει στον δημόσιο τομέα! Απλώς δείχνει πόσο δίκιο είχε κάποιος, πολιτικός φιλόσοφος νομίζω, χαρακτηρίζοντας το σημερινό κράτος -γενικά και διεθνώς!- ως «συλλογικό ...μωράκι».
ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΑΦΙΑ ΓΛΙΤΩΝΕΤΕ ΦΟΡΟΥΣ
Με τα δυό αδέρφια μου (νεαροί όλοι 28-33 χρονών) είχαμε συστήσει μια Ανώνυμη Εταιρεία (μοναδικοί μέτοχοι οι τρεις μας και Διοικητικό Συμβούλιο επίσης) και αγοράσαμε το 1970 ένα ακαλλιέργητο χωράφι έξω από την πόλη για να εγκαταστήσουμε μηχανήματα παραγωγής έτοιμου μπετόν.
"Αντικειμενικές αξίες" δεν είχαν εφαρμοστεί τότε. Λόγω ...βλακείας όμως (θα δείτε παρακάτω...) το δηλώσαμε όσο το πήραμε (300.000 δρχ) και πληρώσαμε τον φόρο μεταβίβασης -11% τότε- κανονικά. Ένα χρόνο αργότερα μάς κάλεσε ο Έφορος για "συμβιβασμό". Έτσι γινόταν τότε. Πήρα μαζί το δικηγόρο μας (για να αποφευχθεί τυχόν εκδήλωση επιθυμίας δωροληψίας...) και πήγαμε.
- Από τα στοιχεία που έχουμε, κ. "Παπαδόπουλε", το χωράφι αξίζει περισσότερο. Να βάλουμε ένα εκατομμύριο; Θα πληρώσετε ως φόρο 77.000 δρχ μόνον ακόμα...
- Δεν ξέρω τί λένε τα στοιχεία σας, κ. Έφορε, αλλά εμείς το δηλώσαμε όσο ακριβώς το αγοράσαμε. Και σε καμμία περίπτωση δεν θα δεχθούμε να υπογράψουμε ένα χαρτί "συμβιβασμού" που θα δείχνει ότι αρχικά κάναμε ψευδή δήλωση! Δεν θα ξεκινήσουμε την καρριέρα μας με κάτι τέτοιο.
- Μά... Όλοι έτσι κάνουν... Βάζουν λιγότερα στο συμβόλαιο και μετά δέχονται κάτι παραπάνω...
- Μπορεί... Εσείς ξέρετε... Εμείς όμως δεν κάναμε έτσι και δεν θα δεχθούμε το "κάτι παραπάνω"...
- Είμαι υποχρεωμένος τότε να συντάξω πράξη επιβολής πρόσθετου φόρου. Έχει και πρόστιμο...
- Θα προσφύγουμε στο Διοικητικό Δικαστήριο με το αιτιολογικό ότι μάς εξωθείτε να γίνουμε νομότυποι φοροκλέφτες!
- .................... {έκπληκτο βλέμμα και ...σιωπή ιχθύος}
- Το καταλαβαίνετε κ. Έφορε αυτό;;; Έχουμε οικογενειακή Α.Ε. και ο φόρος πάνω στα διανεμόμενα κέρδη είναι 45%. Αν προχωρήσετε στην πράξη επιβολής, θα αρχίσουμε να αγοράζουμε φτηνά ακαλλιέργητα χωράφια δώθε-κείθε και θα φτιάχνουμε συμβόλαια με αξίες όσο θα γράψετε εσείς. Το υπερβάλλον ποσό από το πραγματικό τίμημα θα το αφαιρούμε από το ταμείο της Α.Ε. και θα το μοιραζόμαστε τα αδέρφια, οπότε δεν θα χρειάζεται να εμφανίζουμε διανομή κερδών!!! Έτσι θα κλέβουμε νομότυπα ποσοστό 34%. Αν δεχτούμε τον συμβιβασμό στο συγκεκριμένο χωράφι θα έχουμε νομιμοποιημένη φοροκλοπή 45%x700.000-77.000=238.000 δρχ.
«Κόκκαλο» ο Έφορος...
ΜΕΙΩΣΗ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ...ΣΤΗ ΜΠΑΡΑ
Το 1982-83 διεύθυνα ένα εργοτάξιο αποκάλυψης λιγνίτη στην Πτολεμα'ί'δα. Στο "Πεδίο Κομάνου" κατά την επίσημη ονομασία του απο την ΔΕΗ. Εμείς σκάβαμε και απομακρύναμε τα "στείρα", ένα χωμάτινο στρώμα πάχους ~20 μ., αποκαλύπταμε το στρώμα του λιγνίτη. Ερχόταν μετά η ΔΕΗ με τα δικά της μηχανήματα -κάτι τεράστιους καδοφόρους εκσκαφείς και έπαιρνε τον λιγνίτη, που με ταινιόδρομους το μετέφερε στα εργοστάσια καύσης -δημιουργίας ατμού- για να παράγει ρεύμα.
Το "Πεδίο Κομάνου" βρίσκονταν δεξιά στο δρόμο Κοζάνη-Πτολεμα'ί'δα και πιο κάτω αριστερά ήταν τα κεντρικά γραφεία της ΔΕΗ. Απέναντί τους όμως, στο άκρο του "Πεδίου", ήταν κάτι άλλα γραφεία της, του "Τομέα Εκμετάλλευσης" ή κάπως έτσι. Πρέπει να δούλευαν εκεί 150-200 άτομα. Το ωράριό τους ήταν 7-2.30μμ, αν δεν μέ απατά η μνήμη. Στην έξοδο προς τον ασφαλτόδρομο υπήρχε φυλάκιο και μπάρα.
Πίσω απ' αυτή την μπάρα λοιπόν -ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!- ήδη από τη 1.00-1.30μμ άρχιζαν να ...συσσωρεύονται αυτοκίνητα υπαλλήλων της ΔΕΗ με ένα ή δύο άτομα μέσα. Η μπάρα άνοιγε γι' αυτά στις 2.30μμ, στη λήξη του ωραρίου. Εγώ και όποιοι άλλοι μη-υπάλληλοι περνούσαμε δίπλα κι ο φύλακας μάς άνοιγε την μπάρα και βγαίναμε στο δρόμο, όποτε θέλαμε. Όχι όμως οι υπάλληλοι! Αυτοί περίμεναν ...υπομονετικά μέσα στο αυτοκίνητό τους τη λήξη του ωραρίου. Μαζεύονταν κάθε φορά πάνω από 30-40 αυτοκίνητα! Ουρά επί μία-μιάμιση ώρα!
Δεν τό 'ξερε η Διοίκηση; Βεβαίως και τό 'ξερε...
Δεν είχε τρόπους να τηρείται το ωράριο με τους υπαλλήλους ΜΕΣΑ στα γραφεία;
Βεβαίως και είχε... Προφανώς όμως δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με το προσωπικό... Θα «άρπαζε» αμέσως την κατηγορία ότι τους «πίνει το αίμα»... Κυκλοφορούσε άλλωστε και πολύς ...σοσιαλισμός την εποχή εκείνη...(*)
Διατήρησε λοιπόν το ελάχιστο: Να μην κυκλοφορούν μέσα στην πόλη υπάλληλοί της πριν την λήξη του ωραρίου! Μικρή η Πτολεμα'ί'δα, ήταν γνωστοί ποιοί δούλευαν στην ΔΕΗ. Όλο κι όλο το ενδιαφέρον της Διοίκησης ήταν να ΜΗΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι δεν δουλεύουν κανονικά το ωράριό τους...
Άμ! κι εκείνοι οι υπάλληλοι... Που προτιμούσαν να είναι μία-μιάμιση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο παρά στο γραφείο τους;;;
Τί να πεις...
Πριν από την Πτολεμα'ί'δα δούλευα σε ένα αρδευτικό έργο στον κάμπο τη Έδεσσας. Είχα γραφείο και εκεί και στην Θεσσαλονίκη, όπου ήταν η έδρα της Επιβλέπουσας Υπηρεσίας. Και πηγαινοερχόμουν συχνά-πυκνά. Επαρχιακός δρόμος τότε. Δυό λωρίδες, οχτώ μέτρα πλάτος συν δυό ερείσματα από ένα μέτρο, σύνολο δέκα. Το όριο ταχύτητας ήταν 70 γενικά και σε κάτι ευθυγραμμίες 90.
Λίγη, σχετικά, κυκλοφορία αλλά πυκνή αστυνόμευση. Μέχρι τη Θεσσαλονίκη συναντούσα δύο τουλάχιστον περιπολικά κάθε φορά. Τρία χρόνια εκεί όμως είναι ζήτημα αν με είχαν σταματήσει δυό-τρείς φορές. Χωρίς να μέ "γράψουν". Φοράω πάντα τη ζώνη, πάω δεξιά και, σε τέτοιους δρόμους, πάω με τους δεξιούς τροχούς στη γραμμή του ερείσματος, ώστε να μπορεί κάποιος άλλος να μέ προσπεράσει χωρίς πρόβλημα.
Γενικά οδηγώ ήπια, δεν τρέχω. Σπάνια παραβιάζω τα όρια ταχύτητας. Φροντίζω να μην βιάζομαι, κανονίζω να έχω άνετο χρόνο για το κάθε ταξείδι.
Εκείνη τη φορά όμως είχα καθυστερήσει στο έργο απρόβλεπτα και είχα να προλάβω μιά αεροπορική πτήση. Έπρεπε να να μειώσω το χρόνο κατά 1/3 από τον συνήθη μου. Καλό αυτοκίνητο είχα, το "πάτησα" 110-120.
Πάντα δεξιά όμως! Και «καβάλα» στο έρεισμα. Δεν είχα πρόβλημα, έμπειρος οδηγός ήμουν. Κατά περιόδους έκανα 3.500-4.000 χιλιόμετρα το μήνα για τις δουλιές μου.
Τρία περιπολικά συνάντησα. Όλα έκαναν έλεγχο ταχύτητας με ένα ...κανονάκι καθένα, αυτό που συνήθως λέγεται "ραντάρ"(*).
Κανένα δεν μέ σταμάτησε. Δεν έστρεφαν καθόλου το κανονάκι πάνω στο αυτοκίνητό μου!
Πήγαινα ΔΕΞΙΑ κι έκανα, όποτε χρειάστηκε, σωστά τα προσπεράσματα. Φλάς αριστερά φλάς δεξιά.
Η «μανιέρα» τους είναι να στρέφουν την προσοχή σε όσα αυτοκίνητα πάνε στο κέντρο του δρόμου ή προσπερνούν άτσαλα.
Όχι πως έχουν άδικο "πέρα για πέρα" αλλά δεν είναι κι αυτό ένα είδος «κόλλημα»;;;
Άθροισα λοιπόν τις ιστορίες που σάς χρωστάω και τις βρήκα 22! Καλό κουράγιο νά 'χετε... Αν γράφω από μία κάθε τόσο... θα μέ προλάβει η αλτσχάϊμερ... Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μερικά ..."πακέτα", μπας και μπορέσω σε 6-7 «τέρμινα» να ξεχρεώσω. Κι αν κάθε «τέρμινο» είναι 2-3 βδομάδες -και συνυπολογίζοντας τίποτε έκτακτους συνειρμούς λόγω των εντωμεταξύ γεγονότων- προβλέπω να ξεχρεώσω μέχρι το καλοκαίρι. Καλά είναι...
Ως πρώτο "πακέτο" διάλεξα τρεις (μία για την Εφορία, μία για την ΔΕΗ και μία για την Τροχαία Αστυνομία) που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δείχνουν πόσο στενοκέφαλη είναι η νοοτροπία, πόσο περιωρισμένη η αντιληπτικότητα των οργάνων του Δημοσίου, και άρα η ικανότητά τους να υπηρετήσουν το αληθινό Δημόσιο Συμφέρον.
Αυτό δεν έχει να κάνει με -ούτε χαρακτηρίζει- την ατομική ικανότητα καθενός/καθεμιάς που δουλεύει στον δημόσιο τομέα! Απλώς δείχνει πόσο δίκιο είχε κάποιος, πολιτικός φιλόσοφος νομίζω, χαρακτηρίζοντας το σημερινό κράτος -γενικά και διεθνώς!- ως «συλλογικό ...μωράκι».
ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΑΦΙΑ ΓΛΙΤΩΝΕΤΕ ΦΟΡΟΥΣ
Με τα δυό αδέρφια μου (νεαροί όλοι 28-33 χρονών) είχαμε συστήσει μια Ανώνυμη Εταιρεία (μοναδικοί μέτοχοι οι τρεις μας και Διοικητικό Συμβούλιο επίσης) και αγοράσαμε το 1970 ένα ακαλλιέργητο χωράφι έξω από την πόλη για να εγκαταστήσουμε μηχανήματα παραγωγής έτοιμου μπετόν.
"Αντικειμενικές αξίες" δεν είχαν εφαρμοστεί τότε. Λόγω ...βλακείας όμως (θα δείτε παρακάτω...) το δηλώσαμε όσο το πήραμε (300.000 δρχ) και πληρώσαμε τον φόρο μεταβίβασης -11% τότε- κανονικά. Ένα χρόνο αργότερα μάς κάλεσε ο Έφορος για "συμβιβασμό". Έτσι γινόταν τότε. Πήρα μαζί το δικηγόρο μας (για να αποφευχθεί τυχόν εκδήλωση επιθυμίας δωροληψίας...) και πήγαμε.
- Από τα στοιχεία που έχουμε, κ. "Παπαδόπουλε", το χωράφι αξίζει περισσότερο. Να βάλουμε ένα εκατομμύριο; Θα πληρώσετε ως φόρο 77.000 δρχ μόνον ακόμα...
- Δεν ξέρω τί λένε τα στοιχεία σας, κ. Έφορε, αλλά εμείς το δηλώσαμε όσο ακριβώς το αγοράσαμε. Και σε καμμία περίπτωση δεν θα δεχθούμε να υπογράψουμε ένα χαρτί "συμβιβασμού" που θα δείχνει ότι αρχικά κάναμε ψευδή δήλωση! Δεν θα ξεκινήσουμε την καρριέρα μας με κάτι τέτοιο.
- Μά... Όλοι έτσι κάνουν... Βάζουν λιγότερα στο συμβόλαιο και μετά δέχονται κάτι παραπάνω...
- Μπορεί... Εσείς ξέρετε... Εμείς όμως δεν κάναμε έτσι και δεν θα δεχθούμε το "κάτι παραπάνω"...
- Είμαι υποχρεωμένος τότε να συντάξω πράξη επιβολής πρόσθετου φόρου. Έχει και πρόστιμο...
- Θα προσφύγουμε στο Διοικητικό Δικαστήριο με το αιτιολογικό ότι μάς εξωθείτε να γίνουμε νομότυποι φοροκλέφτες!
- .................... {έκπληκτο βλέμμα και ...σιωπή ιχθύος}
- Το καταλαβαίνετε κ. Έφορε αυτό;;; Έχουμε οικογενειακή Α.Ε. και ο φόρος πάνω στα διανεμόμενα κέρδη είναι 45%. Αν προχωρήσετε στην πράξη επιβολής, θα αρχίσουμε να αγοράζουμε φτηνά ακαλλιέργητα χωράφια δώθε-κείθε και θα φτιάχνουμε συμβόλαια με αξίες όσο θα γράψετε εσείς. Το υπερβάλλον ποσό από το πραγματικό τίμημα θα το αφαιρούμε από το ταμείο της Α.Ε. και θα το μοιραζόμαστε τα αδέρφια, οπότε δεν θα χρειάζεται να εμφανίζουμε διανομή κερδών!!! Έτσι θα κλέβουμε νομότυπα ποσοστό 34%. Αν δεχτούμε τον συμβιβασμό στο συγκεκριμένο χωράφι θα έχουμε νομιμοποιημένη φοροκλοπή 45%x700.000-77.000=238.000 δρχ.
«Κόκκαλο» ο Έφορος...
Η αφήγηση είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ακριβής, ακόμα και στα ποσά!!!
Υ.Γ.
Και... εμείς μεν δεν αγοράσαμε κάποιο άλλο χωράφι...
Να είστε όμως βέβαιοι πως, μέχρι την εφαρμογή των αντικειμενικών αξιών
αλλά πιθανόν και μετά, κάποιες εκατοντάδες -αν μη χιλιάδες...-
οικογενειακές Α.Ε. «αξιοποίησαν» αυτή τη νομότυπη φοροκλοπή,
σπρωγμένες από την κοντόφθαλμη, μικρόνοη κρατική πολιτική.
Υ.Γ.
Και... εμείς μεν δεν αγοράσαμε κάποιο άλλο χωράφι...
Να είστε όμως βέβαιοι πως, μέχρι την εφαρμογή των αντικειμενικών αξιών
αλλά πιθανόν και μετά, κάποιες εκατοντάδες -αν μη χιλιάδες...-
οικογενειακές Α.Ε. «αξιοποίησαν» αυτή τη νομότυπη φοροκλοπή,
σπρωγμένες από την κοντόφθαλμη, μικρόνοη κρατική πολιτική.
ΜΕΙΩΣΗ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ...ΣΤΗ ΜΠΑΡΑ
Το 1982-83 διεύθυνα ένα εργοτάξιο αποκάλυψης λιγνίτη στην Πτολεμα'ί'δα. Στο "Πεδίο Κομάνου" κατά την επίσημη ονομασία του απο την ΔΕΗ. Εμείς σκάβαμε και απομακρύναμε τα "στείρα", ένα χωμάτινο στρώμα πάχους ~20 μ., αποκαλύπταμε το στρώμα του λιγνίτη. Ερχόταν μετά η ΔΕΗ με τα δικά της μηχανήματα -κάτι τεράστιους καδοφόρους εκσκαφείς και έπαιρνε τον λιγνίτη, που με ταινιόδρομους το μετέφερε στα εργοστάσια καύσης -δημιουργίας ατμού- για να παράγει ρεύμα.
Το "Πεδίο Κομάνου" βρίσκονταν δεξιά στο δρόμο Κοζάνη-Πτολεμα'ί'δα και πιο κάτω αριστερά ήταν τα κεντρικά γραφεία της ΔΕΗ. Απέναντί τους όμως, στο άκρο του "Πεδίου", ήταν κάτι άλλα γραφεία της, του "Τομέα Εκμετάλλευσης" ή κάπως έτσι. Πρέπει να δούλευαν εκεί 150-200 άτομα. Το ωράριό τους ήταν 7-2.30μμ, αν δεν μέ απατά η μνήμη. Στην έξοδο προς τον ασφαλτόδρομο υπήρχε φυλάκιο και μπάρα.
Πίσω απ' αυτή την μπάρα λοιπόν -ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!- ήδη από τη 1.00-1.30μμ άρχιζαν να ...συσσωρεύονται αυτοκίνητα υπαλλήλων της ΔΕΗ με ένα ή δύο άτομα μέσα. Η μπάρα άνοιγε γι' αυτά στις 2.30μμ, στη λήξη του ωραρίου. Εγώ και όποιοι άλλοι μη-υπάλληλοι περνούσαμε δίπλα κι ο φύλακας μάς άνοιγε την μπάρα και βγαίναμε στο δρόμο, όποτε θέλαμε. Όχι όμως οι υπάλληλοι! Αυτοί περίμεναν ...υπομονετικά μέσα στο αυτοκίνητό τους τη λήξη του ωραρίου. Μαζεύονταν κάθε φορά πάνω από 30-40 αυτοκίνητα! Ουρά επί μία-μιάμιση ώρα!
Δεν τό 'ξερε η Διοίκηση; Βεβαίως και τό 'ξερε...
Δεν είχε τρόπους να τηρείται το ωράριο με τους υπαλλήλους ΜΕΣΑ στα γραφεία;
Βεβαίως και είχε... Προφανώς όμως δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με το προσωπικό... Θα «άρπαζε» αμέσως την κατηγορία ότι τους «πίνει το αίμα»... Κυκλοφορούσε άλλωστε και πολύς ...σοσιαλισμός την εποχή εκείνη...(*)
Διατήρησε λοιπόν το ελάχιστο: Να μην κυκλοφορούν μέσα στην πόλη υπάλληλοί της πριν την λήξη του ωραρίου! Μικρή η Πτολεμα'ί'δα, ήταν γνωστοί ποιοί δούλευαν στην ΔΕΗ. Όλο κι όλο το ενδιαφέρον της Διοίκησης ήταν να ΜΗΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι δεν δουλεύουν κανονικά το ωράριό τους...
Άμ! κι εκείνοι οι υπάλληλοι... Που προτιμούσαν να είναι μία-μιάμιση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο παρά στο γραφείο τους;;;
Τί να πεις...
(*) Για να είμαι δίκαιος πάντως, πρέπει να πω
πως το φαινόμενο δεν δημιουργήθηκε επί ΠΑΣΟΚ.
Όπως έμαθα, έτσι γίνονταν και παλιότερα.
Τρέχοντας με 110 μεν (σε επαρχιακό δρόμο), δεξιά δέ!Πριν από την Πτολεμα'ί'δα δούλευα σε ένα αρδευτικό έργο στον κάμπο τη Έδεσσας. Είχα γραφείο και εκεί και στην Θεσσαλονίκη, όπου ήταν η έδρα της Επιβλέπουσας Υπηρεσίας. Και πηγαινοερχόμουν συχνά-πυκνά. Επαρχιακός δρόμος τότε. Δυό λωρίδες, οχτώ μέτρα πλάτος συν δυό ερείσματα από ένα μέτρο, σύνολο δέκα. Το όριο ταχύτητας ήταν 70 γενικά και σε κάτι ευθυγραμμίες 90.
Λίγη, σχετικά, κυκλοφορία αλλά πυκνή αστυνόμευση. Μέχρι τη Θεσσαλονίκη συναντούσα δύο τουλάχιστον περιπολικά κάθε φορά. Τρία χρόνια εκεί όμως είναι ζήτημα αν με είχαν σταματήσει δυό-τρείς φορές. Χωρίς να μέ "γράψουν". Φοράω πάντα τη ζώνη, πάω δεξιά και, σε τέτοιους δρόμους, πάω με τους δεξιούς τροχούς στη γραμμή του ερείσματος, ώστε να μπορεί κάποιος άλλος να μέ προσπεράσει χωρίς πρόβλημα.
Γενικά οδηγώ ήπια, δεν τρέχω. Σπάνια παραβιάζω τα όρια ταχύτητας. Φροντίζω να μην βιάζομαι, κανονίζω να έχω άνετο χρόνο για το κάθε ταξείδι.
Εκείνη τη φορά όμως είχα καθυστερήσει στο έργο απρόβλεπτα και είχα να προλάβω μιά αεροπορική πτήση. Έπρεπε να να μειώσω το χρόνο κατά 1/3 από τον συνήθη μου. Καλό αυτοκίνητο είχα, το "πάτησα" 110-120.
Πάντα δεξιά όμως! Και «καβάλα» στο έρεισμα. Δεν είχα πρόβλημα, έμπειρος οδηγός ήμουν. Κατά περιόδους έκανα 3.500-4.000 χιλιόμετρα το μήνα για τις δουλιές μου.
Τρία περιπολικά συνάντησα. Όλα έκαναν έλεγχο ταχύτητας με ένα ...κανονάκι καθένα, αυτό που συνήθως λέγεται "ραντάρ"(*).
Κανένα δεν μέ σταμάτησε. Δεν έστρεφαν καθόλου το κανονάκι πάνω στο αυτοκίνητό μου!
Πήγαινα ΔΕΞΙΑ κι έκανα, όποτε χρειάστηκε, σωστά τα προσπεράσματα. Φλάς αριστερά φλάς δεξιά.
Η «μανιέρα» τους είναι να στρέφουν την προσοχή σε όσα αυτοκίνητα πάνε στο κέντρο του δρόμου ή προσπερνούν άτσαλα.
Όχι πως έχουν άδικο "πέρα για πέρα" αλλά δεν είναι κι αυτό ένα είδος «κόλλημα»;;;
(*) Δεν έχουν σχέση με τα πραγματικά ραντάρ.
Υπέρηχο παράγουν και μετρούν την διαφορά μήκους κύματος
Υπέρηχο παράγουν και μετρούν την διαφορά μήκους κύματος
μετάβασης-ανάκλασης (φαινόμενο Ντόπλερ-Φιζώ)
