22.3.12

Τί να έχει γίνει πρώτο; Η κότα ή τ' αυγό;
Ποιός να το πρωτάρχισε; Ο δωροδόκος ή ο δωρολήπτης;
Το ρουσφέτι ξεκίνησε να ζητείται ή να προσφέρεται;

«Αγωνιώδη» ερωτήματα... Ως παιδικά αινίγματα παλιότερα και καφενειακά διλήμματα.. Ως καθημερινή μας πραγματικότητα "ραγδαίων" αποκαλύψεων πλέον.
Στα πλαίσια εμπέδωσης της παγκαλικής ...σοφίας «όλοι μαζί τα φάγαμε»(*) αλλά και του "κοινωνικού αυτοματισμού", θεμέλιου λίθου και ραχοκοκαλιάς του "διαίρει και βασίλευε".
...Αναπηρολόγοι-τυφλολόγοι γιατροί, ΙΚΑτζήδες προστάτες της ...γονιμότητας άτεκνων, ...μπαλοσημοσυλλέκτες «αναπτυξιακοί» υπάλληλοι...
Φυσικά και πρέπει να τιμωρηθούν. Είναι όμως ΑΥΤΟΙ η γενεσιουργός αιτία της διαφθοράς;;;
Τι είναι αυτοί;;; Η ...κόττα ή τ' αυγό;;;
«Χορταστικώτατο» το "μενού" με έξη ιστορίες, πάντοτε αληθινές "μέχρι κεραίας", που ίσως βοηθήσουν να απαντήσετε στα παραπάνω, αν δεν έχετε ήδη απαντήσει. Ή μπορεί και να συμπληρώσουν/ολοκληρώσουν την άποψή σας. Αλλά μπορεί και να την ανατρέψουν... Δεν μπορώ να ξέρω... Εσείς θα μού πείτε.

1. Η απορρόφηση κονδυλίων Δημ. Έργων και "τα παιδιά" (1966)
Σε μιά επαρχιακή πόλη, πρωτεύουσα νομού, εκείνη την εποχή κυριαρχούσε η οικογένεια Τιποτούλη ή Τιπούλη ...εν συντομία. Πέντε αδέρφια. Ο ένας βουλευτής, ο άλλος νομίατρος, ο τρίτος δήμαρχος, ο τέταρτος εκδότης εφημερίδας, ο πέμπτος "διευθυντής" του πολιτικού γραφείου του βουλευτή. Που εκείνο το φεγγάρι έκανε και ...ολίγον υφυπουργός. Επί αποστατών. Το κοροϊδευτικό όνομα λοιπόν της πόλης ήταν ...Τιπουλίτσα. Γάντι της πήγαινε.
Από εκεί έτυχε να ξεκινήσουν τις εργολαβίες δύο νεαρά αδέρφια μηχανικοί, που τους έχουμε ξανασυναντήσει σε προηγούμενες ιστορίες. Και μάλλον θα τους βρούμε και σε επόμενες...
Η εργολαβία που είχαν πάρει ήταν 7 χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου, δεύτερο κομμάτι από την ...Τιπουλίτσα προς τουριστική κωμόπολη. Το πρώτο κατασκευάζονταν από άλλον εργολάβο, ας τον αποκαλέσουμε ...Θεοτοκόπουλο. Θα μάς συγχωρήσει νομίζω ο μεγάλος ζωγράφος μας.
Νομομηχανικός, "δεξί χέρι" του βουλευτή (...έτσι στήνονταν το πελατειακό κράτος τότε) είχε τοποθετηθεί  κάποιος κ. Επικινδύνης (ας πούμε...) που μεριμνούσε για τα ρουσφέτια του πάτρωνα αλλά είχε και τάσεις να «τα πιάνει» από τους εργολάβους.
Τα αδέρφια όμως «δεν μασσούσαν». Είχαν απ' τον πατέρα τους "ευχή και κατάρα" να μην μπλέξουν με πολιτικούς ή/και δωροδοκίες.
Αυτό κακοφάνηκε στον κ. Επικινδύνη και, όποτε ο επιβλέπων μηχανικός του έργου του πήγαινε για υπογραφή ηλεγμένο μηνιαίο λογαριασμό, που υπόβαλαν οι εργολάβοι για υπογραφή και πληρωμή τους, τον ...αποθήκευε. Ενώ ο Θεοτοκόπουλος πληρώνονταν κανονικά για τις δικές του εργασίες.
Πέρασαν δυό-τρείς μήνες και λεφτά ...γιόκ για τα αδέρφια... Φάνηκε που τό πήγαινε ο κ. Επικινδύνης. Στριμώχτηκαν "τα παιδιά", όπως τους αποκαλούσαν. 
Για καλή τους τύχη όμως στην Τιπουλίτσα υπήρχε ένα μεγάλο εμπορικό παλιού τύπου, κανονικό "παντοπωλείο", που είχε «τα πάντα»: Από τρόφιμα και ρούχα μέχρι τσιμέντα, σίδερα και καύσιμα. Τα βασικά δηλαδή υλικά που χρειάζονταν για να προχωρήσει το έργο. Εμπορικό που ανήκε σε τρείς αδερφούς, ας τους πούμε Λιανόπουλους, οι οποίοι καθόλου δεν χώνευαν (πολιτικά αλλά κι αλλοιώς) τους Τιπουλαίους και το ενεργούμενό τους τον νομομηχανικό. Χορήγησαν λοιπόν αμέριστη πίστωση στα "παιδιά" για να συνεχίσουν το έργο χωρίς να πληρώνονται από το κράτος τους μηνιαίους λογαριασμούς. Αλλά και το προσωπικό που είχαν τα "παιδιά", καμμιά δεκαπενταριά άτομα, μαθαίνοντας τον εκβιασμό του Επικινδύνη, δεν πίεζαν για άμεση πληρωμή. Ζούσαν τις οικογένειές τους αγοράζοντας βερεσέ από τους Λιανόπουλους...
Πέρασαν δυό-τρείς μήνες ακόμα, πάνω από εξάμηνο δηλαδή από το ξεκίνημα της εργολαβίας και η Τιπουλίτσα, μικρή πόλη, είχε ...βου'ί'ξει. Παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις και περίμενε να δει αν θα υποκύψουν τ' αδέρφια-εργολάβοι στον διεφθαρμένο νομομηχανικό.
Και να το ...θαύμα!!!
Ο κ. Επικινδύνης καλεί ένα πρω'ί' τον επιβλέποντα μηχανικό και τον βοηθό του εργοδηγό, δημοσίους υπαλλήλους, και τους ...έβαλε πάγο λέγοντας «δεν προσέχετε "τα παιδιά", που δουλεύουν σκληρά και προχωρούν καλά το έργο».
Κόκκαλο οι επιβλέποντες...
«Φέρτε μου αμέσως ένα λογαριασμό να τον υπογράψω για να πληρωθούν» κατάληξε ο κ. Επικινδύνης.
Έτσι κι έγινε.
Πήραν μαζεμένα λεφτά "τα παιδιά" και ξεχρέωσαν προσωπικό και προμηθευτές. Έγινε "πάταγος" στην Τιπουλίτσα με την μεταστροφή του νομομηχανικού.
Ποιά ήταν όμως η αιτία;;; Πώς έγινε το «θαύμα»;;;
Μαθεύτηκε λίγο αργότερα από τον υπάλληλο του πρωτοκόλου της Δ.Τ.Υ.Ν.: Το Υπουργείο Δημοσίων Έργων, βλέποντας μηδενική απορρόφηση κονδυλίων στην εργολαβία "των παιδιών" αλλά κανονική στην διπλανή εργολαβία Θεοτοκόπουλου είχε στείλει τηλεγράφημα στον Επικινδύνη ζητώντας του να κηρύξει έκπτωτα "τα παιδιά" αφού ...δεν προχωρούσαν το έργο...
Πώς να μην κάνει κωλοτούμπα ο νομομηχανικός;;; Δεν τολμούσε να φτάσει ως εκεί τον εκβιασμό του... Θα τον πήγαιναν για κρέμασμα...
Επιμύθιο: Όταν συνάδουν και κάποιες περιστάσεις, κάνει καλό να αντιστέκεσαι στην διαφθορά. Τα "παιδιά", μετά το «στραπάτσο» του Επικινδύνη, βρέθηκαν στο "απυρόβλητο": Μαθεύτηκε στους κύκλους των Δ.Ε. και στο εξής τους άφηναν ήσυχους κάποιοι άλλοι επίδοξοι δωρολήπτες.

2. Επιστροφή φόρου κατόπιν ...αντιπαροχής (1968)
Το ζευγάρι των μηχανικών στην Ηγουμενίτσα, που «πρωταγωνιστεί» στην ιστορία του περσυνού Απριλίου, έλαβε ένα γράμμα από την Εφορία Δάφνης-Υμηττού ότι η σύζυγος είχε να εισπράξει μιά επιστροφή φόρου από μια μελέτη που είχε κάνει όσο ήταν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Υμηττό, όπου έμεναν οι γονείς της και η ίδια, πριν παντρευτεί και μετεγκατασταθεί. Ούτε που την θυμόταν, ούτε ήξερε ότι, αν δεν έχεις άλλα εισοδήματα ο φόρος που ΠΡΟ-κρατείται από τις αμοιβές μελετών, μπορεί να επιστραφεί κατά ένα μέρος.
Πήγε ο σύζυγος, συνδυάζοντάς το με κάποιες άλλες δουλιές, διότι η κυρία ήταν έγκυος. Τον υποδέχτηκε ο αρμόδιος τμηματάρχης, προχωρημένης ηλικίας, είδε το πληρεξούσιο και τού 'δωσε να συμπληρώσει μερικά χαρτιά και μιά απόδειξη για 8.000 δραχμές. Καλό ποσόν τότε αφού οι μισθοί ήταν περί τις 1.000. Ύστερα του είπε να περάσει την άλλη μέρα να πάρει τα χρήματα.
Την άλλη μέρα δεν τον παράπεμψε στο Ταμείο αλλά τον πήρε στο διάδρομο, «ιδιαίτερα», και τού δωσε ένα φάκελλο (ο εφοριακός στον μηχανικό... όχι αντίστροφα...) με λεφτά μέσα.
- Έξη χιλιάδες είναι, του είπε. Κράτησα τις δύο, διότι σάς ξεκαθάρισα την υπόθεση. Μόνοι σας δεν θα τα παίρνατε ποτέ.
Σάστισε ο νεαρός μηχανικός κι έφυγε χωρίς να του πει τίποτα. 
Αρχές του 1968 ήταν. Επί χούντας... αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία: Θέριεψε μεν τότε η διαφθορά, κυρίως με το ..."μπαλόσημο" για νέα ξενοδοχεία (δείτε την επόμενη ιστορία μου) αλλά σε άλλους τομείς και προϋπήρχε και -δυστυχώς- συνεχίστηκε και μετά τη χούντα, όπως καλά ξέρουμε. 

3. «Ποιός θα κάνει τον ξενοδόχο»;;; (1971)
Απόγευμα στο γραφείο Τεχνικής Εταιρείας. Αγροτο-ψαράς παραλιακού χωριού καταφθάνει και ζητάει να δει τ' αφεντικό. Γνωρίζονταν από παλιότερα, όταν κατασκεύαζε το υδραγωγείο στο χωριό του. Δεν έψαχνε για δουλειά, άλλο πράγμα ήθελε να συζητήσει.
Είχε ένα κλήρο κοντά στην παραλία, σαράντα στρέμματα με αρκετές ρίζες ελιές. Αλλά δεν τον ικανοποιούσε να τις περιποιείται 300 μέρες  και να μαζεύει τον καρπό μιά φορά το χρόνο...  Τό 'χε ρίξει και στο ψάρεμα. Με δυναμίτη. Και την πλήρωσε άσχημα. Είχε χάσει τρία δάχτυλα και ένα μάτι...
Η χούντα είχε πλέον προχωρήσει σε ...ξεφτίλα και τό 'χε ρίξει στην ...ανάπτυξη. Την τουριστική. Ο ΕΟΤ, με επικεφαλής Γενικό Γραμματέα τον ...διάσημο (συν;)ταγματάρχη Μπαλόπουλο, έδινε αφειδώς επιδοτήσεις και συνηγορίες για τραπεζικά δάνεια. Ταχύτατα και με "συνοπτικές" διαδικασίες ...αρκεί να... αρκεί να «κολλούσες» επάνω στην αίτηση έγκρισης το ανάλογο ..."μπαλόσημο".
Ως αστείο βέβαια το αναφέρω. Είχε γίνει πλέον ευρύτατα γνωστό ότι ο Γ.Γ. και οι παρατρεχάμενοί του «τα έπιαναν χοντρά» από κάθε έγκριση άδειας νέου ξενοδοχείου, άδεια που δεν περνούσε από κανέναν ουσιαστικό έλεγχο.
Τά 'χε μάθει κι ο αγροτο-ψαράς Γιώργος αυτά και σκέφτηκε να "αξιοποιήσει" τον κλήρο.
- Γειά σου, αφεντικό.
- Καλώς τον Γιώργο, τί κάνει το χωριό;
- Τα ίδια και τα ίδια... Ήρθα για το εξής: Θέλω να φτιάξουμε συνεταιρικά ένα ξενοδοχείο στον κλήρο μου. Ξέρεις που βρίσκεται.
- Ναί... Το θυμάμαι. Ωραίος ελαιώνας.
- Θα φτιάξετε τα σχέδια και τον προϋπολογισμό. Θα τον φουσκώσουμε στα διπλά. Κανένας δεν θα το ελέγξει. Η επιδότηση για την περιοχή μας είναι 40% και από εκεί και πέρα δάνειο. Το 10% θα πάει στον Μπαλόπουλο και την παρέα. Με το 30% και ένα δάνειο 20-30% θα κατασκευάσετε το ξενοδοχείο. Σε 2-3 χρόνια θα ξεπληρώσουμε το δάνειο και από εκεί και πέρα...
- Ξεσκολισμένος μού ήρθες... Έμαθες καλά τα κόλπα...
- Το σκέφτομαι μήνες. Οι ελιές είναι μιά επάνω, μιά κάτω. Πολλή δουλειά και κρέμεσαι από το τι καιρό θα κάνει... Τί λές; Θα το προχωρήσουμε;;;
- Όλα καλά, βρε Γιώργο... αλλά ποιός θα κάνει τον ξενοδόχο;;; Εσύ αγρότης, εγώ μηχανικός... Ποιός θα το δουλέψει για να ξεχρεωθεί και να βγάζει λεφτά μετά;;; Δεν θα εγκαταλείψω τις δουλιές μου για να μπω σε επιχειρήσεις που δεν ξέρω.
Τό 'φτιαξε τελικά το ξενοδοχείο ο Γιώργος. Με άλλον συνέταιρο. Μιά φτηνή κατασκευή. Δεν πήγαν καλά. Τους το πήρε η τράπεζα τελικά. Όπως κι άλλα πολλά ανά την Ελλάδα, κατασκευασμένα επί χούντας.

4. Θέλω να μού 'ρθεις μιά φορά ως Παπαδόπουλος... (1976)
Η ποδοσφαιρική ομάδα επαρχιακής πόλης είχε πρόβλημα. Είχε «αγοράσει» πέντε αργεντίνους ποδοσφαιριστές αλλά επιτρέπονταν να έχει μόνον δύο αλλοδαπούς. Κάτι έπρεπε να κάνει με τους τρεις απ' αυτούς... Τους είχε ανάγκη για να πετύχει το στόχο ανόδου στην ψηλότερη, την ανώτατη, κατηγορία.
Ένας «δαιμόνιος» δικηγόρος τους βρήκε τη λύση: Να ...ελληνοποιηθούν οι 3 αλλοδαποί! Να δηλώσουν ότι θέλουν να υπηρετήσουν στον ελληνικό στρατό, να καταταγούν. Και μόλις κάνουν την -ολιγόμηνη- θητεία τους να ζητήσουν και να πάρουν ελληνική ιθαγένεια.
Τέλειο σχέδιο. Ναι... αλλά έπρεπε να βάλει το χεράκι του και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, για να γίνουν γρήγορα όλα αυτά αλλά και για να είναι εικονική η υπηρέτηση των ποδοσφαιριστών στο στρατό, ώστε να μην χάσουν τις προπονήσεις της χρονιάς...
Γόρδιος δεσμός;;; Καθόλου!!! Διότι ο υπουργός Ε.Α. εκλέγονταν βουλευτής στην ίδια περιοχή...
Ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας, εργολάβος αλλά όχι του "κλίματος" του υπουργού (δεν είχε καταφύγει ποτέ σ' αυτόν για κάποια ευνοϊκή μεταχείριση), ήρθε σε επαφή με το υπουργείο και ορίστηκε ένα ραντεβού με τον υπουργό.
Ξεκίνησε για Αθήνα λοιπόν το μισό Διοικητικό Συμβούλιο για να εκθέσει το αίτημα ελληνοποίησης των ποδοσφαιριστών και να ρυθμιστούν οι σχετικές λεπτομέρειες.
Είπαν τί είχαν να πουν με τον υπουργό, τα κανόνισαν όλα, ήρθε η ώρα να φύγουν. Τους συνόδεψε στην πόρτα ο υπουργός και τους αποχαιρέτησε έναν-έναν. Φτάνοντας στον πρόεδρο τού είπε:
- Θέλω μιά φορά να έρθεις εδώ ως Παπαδόπουλος!!!
Να τού ζητήσει δηλαδή ως άτομο, όχι ως πρόεδρος της ομάδας, κάποια χάρη, κάποιο ρουσφέτι...
ΕΠΙΜΥΘΙΑ (πολλά...)
Ι. Το ρουσφέτι κάποιες φορές -ίσως κι όλες...- είναι πιό χρήσιμο στον ...παρέχοντα από ό,τι στον ...λαμβάνοντα. Οπότε μπορεί να προσφέρεται χωρίς να έχει ζητηθεί !
ΙΙ. Μπρος στα ψηφοθηρικά «κέρδη» από την αναβάθμιση μιάς ποδοσφαιρικής ομάδας καμμιά σημασία δεν έχει ο εξευτελισμός της στρατιωτικής θητείας.
ΙΙΙ. Και μάλιστα όταν συμπράττει σ' αυτόν υπουργός δηλωμένος ως γνήσιος "εθνικόφρων"...
ΙV. Ο εν λόγω υπουργός στο πολιτικό γραφείο του στην εκλογική του περιφέρεια απασχολούσε 11 (έντεκα!) υπαλλήλους που η κύρια δουλειά τους ήταν να «εξυπηρετούν» τους ψηφοφόρους σε θέματα μεταθέσεων στρατιωτών, αναβολών θητείας, προαγωγών κλπ.
V. Και έτσι εκλέγονταν πάντοτε πρώτος στο κόμμα του, υποσκελίζοντας -με διαφορά- τους συνυποψηφίους.

5. Οι τρεις σκληρά εργαζόμενες δακτυλογράφοι (1979)
Είχα πάρει την εργολαβία εγκατάστασης δικτύων ΔΕΗ στην Ήπειρο. Για δυό χρόνια. Για να πληρωθώ όμως τους μηνιαίους λογαριασμούς που ελέγχονταν και υπογράφονταν από τους κατά τόπους επιβλέποντες μηχανικούς της ΔΕΗ, έπρεπε να πάω από τα Γιάννενα στην Πάτρα, να ελεγχθούν και από τον εκεί διευθυντή και να εκδοθεί η σχετική "εντολή πληρωμής" μου, που ήταν (όλο κι όλο...) καμμιά δεκαριά δακτυλογραφημένες αράδες.
Στο ισόγειο του κτιρίου της ΔΕΗ, στην "Ακτή Δυμαίων", βρίσκονταν το γραφείο των τριών δακτυλογράφων της, που είχαν κι έναν προϊστάμενο βέβαια...
Δεν τις είχα δει ποτέ να ...σκοτώνονται στη δουλειά αλλά ο προϊστάμενος θεωρούσε ότι η "εντολή πληρωμής" ήταν ιδιωτικό έγγραφο και δεν έπρεπε να την γράψουν αυτές. Οπότε μετά τον έλεγχο, έπρεπε να πάρω τα σχετικά χαρτιά, να τρέξω στο κέντρο της πόλης σε κάποια επαγγελματία δακτυλογράφο, να μου χτυπήσει τις δέκα αράδες της "εντολής πληρωμής", να ξαναγυρίσω στα γραφεία της ΔΕΗ, να πάρω την επιταγή, να ξανατρέξω στο κέντρο για να προλάβω την τράπεζα.
Είτε...
Να δώσω τρία χιλιάρικα (δραχμές) στον προϊστάμενο για να διατάξει τις δακτυλογράφους να κάνουν "ξένη" δουλειά, αμειβόμενες ιδιαίτερα. Τόσο ήταν η ταρίφα...
Έ! δεν το χώνεψα αυτό!
Έπαιρνα μαζί μου μια γραφομηχανή και μιά δικιά μας δακτυλογράφο, την πήγαινα ...ταξειδάκι ώς την Πάτρα, μόλις τελείωνε ο έλεγχος χτυπούσε τις δέκα αράδες της "εντολής πληρωμής" και τέλος... Μέχρι το μεσημέρι ξεμπερδεύαμε.


ΕΠΙΜΥΘΙΟ



Η διαδικασία "ιδιαίτερης" πληρωμής, προϊσταμένου και δακτυλογράφων, ήταν γνωστή και στους «παραπάνω»... Αλλά ποιός τολμούσε να θίξει τα κακώς κείμενα... να ανακατέψει τα σκ - - -;;; Θα βρωμούσαν...


Με τα δίκτυα της ΔΕΗ αντιμετώπισα και άλλες «ωραίες» καταστάσεις. Αναμείνατε στην οθόνη σας...

6. «Καβούρια έχει στις τσέπες» (ο εργολάβος);;; (1983)
Για το έργο στην ΔΕΗ Πτολεμα'ί'δας έχετε ίσως διαβάσει προηγούμενη ιστορία μου. Για την ουρά αυτοκινήτων υπαλλήλων στην "μπάρα" εξόδου από τα γραφεία... Μία ώρα πριν τη λήξη του ωραρίου...
Τώρα σάς έχω κάτι διαφορετικό. 
Οι πιέσεις για δωροληψία από τους επιβλέποντες είχαν γίνει αφόρητες. Αλλά η εταιρεία δεν έλεγε να ...μασήσει και να τους δωροδοκήσει. Κι αυτοί έκαναν αυτό που τους ήταν εύκολο να κάνουν: Με διάφορες προφάσεις ελέγχων και επανελέγχων των "πιστοποιήσεων εργασιών" καθυστερούσαν την πληρωμή των μηνιαίων λογαριασμών.
Ένας, δυό, τρείς, τέσσερις μήνες καθυστέρηση. Στριμώχτηκε η εταιρεία, τέλειωσαν τα χρηματικά της αποθέματα.
Δυό μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι (πάνω από 300 άτομα) έκαναν επίσχεση εργασίας. Και βέβαια η κατάσταση χειροτέρεψε. Το έργο σταμάτησε.
Θορυβήθηκε και η ΔΕΗ και έστειλε εκπρόσωπό της (έναν από τους επιβλέποντες μηχανικούς) στη Συνέλευση των ...μη εργαζόμενων εργαζόμενων.
Όταν το προσωπικό, που ήταν ενήμερο για την κατάσταση, στρίμωξε τον εκπρόσωπο της ΔΕΗ για την καθυστέρηση πληρωμής των λογαριασμών του εργολάβου, και κατά συνέπεια και την δικιά τους, αυτός ψέλλισε διάφορα «με νόημα» και κατάληξε με την αποστροφή:
«Καβούρια έχει στις τσέπες ο Παπαδόπουλος»;;;
Έτσι ακριβώς κατάληξε. Μπροστά σε καμμιά διακοσαριά άτομα.
Και αποχώρησε με ... το κεφάλι ψηλά. Είχε πει την αλήθεια ο άνθρωπος!
Όποιος δεν δωροδοκεί στα έργα της ΔΕΗ, δεν προκόβει...

Τις υπ.αριθ. 2, 5 και 6 ιστορίες αφαιρέστε τες από αυτές που σάς χρωστάω. Από αυτές που σάς έχω υποσχεθεί σε προηγούμενες "αναρτήσεις" εδώ.
- - - - - - - - - - - - - - - -
(*) Αν με το "εμείς" εννοούσε ..."αυτοί" ήτοι "εμείς οι κυβερνώντες" ΔΕΝ διαφωνώ καθόλου...

18.1.12

...Χορταστικό πακέτο: 3 ιστορίες μαζί

Μέρες που περνάμε... Τί μέρες λέω... Μήνες είναι! Που μάλιστα με το "κούρεμα" και την νέα δανειακή πάνε να μάς τους κάνουνε χρόνια... Θα κρατήσω όμως την αρχική έκφραση. Μέρες χρέους που περνάμε, άδικου και δυσβάσταχτου χρέους, σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό εκτός από της ...Μιχαλούς (λέγε με: Δημόσιο...) να χρωστάω και σε σάς!
Άθροισα λοιπόν τις ιστορίες που σάς χρωστάω και τις βρήκα 22! Καλό κουράγιο νά 'χετε... Αν γράφω από μία κάθε τόσο... θα μέ προλάβει η αλτσχάϊμερ... Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μερικά ..."πακέτα", μπας και μπορέσω σε 6-7 «τέρμινα» να ξεχρεώσω. Κι αν κάθε «τέρμινο» είναι 2-3 βδομάδες -και συνυπολογίζοντας τίποτε έκτακτους συνειρμούς λόγω των εντωμεταξύ γεγονότων- προβλέπω να ξεχρεώσω μέχρι το καλοκαίρι. Καλά είναι...
Ως πρώτο "πακέτο" διάλεξα τρεις (μία για την Εφορία, μία για την ΔΕΗ και μία για την Τροχαία Αστυνομία) που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δείχνουν πόσο στενοκέφαλη είναι η νοοτροπία, πόσο περιωρισμένη η αντιληπτικότητα των οργάνων του Δημοσίου, και άρα η ικανότητά τους να υπηρετήσουν το αληθινό Δημόσιο Συμφέρον.
Αυτό δεν έχει να κάνει με -ούτε χαρακτηρίζει- την ατομική ικανότητα καθενός/καθεμιάς που δουλεύει στον δημόσιο τομέα! Απλώς δείχνει πόσο δίκιο είχε κάποιος, πολιτικός φιλόσοφος νομίζω, χαρακτηρίζοντας το σημερινό κράτος -γενικά και διεθνώς!- ως «συλλογικό ...μωράκι».

ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΑΦΙΑ ΓΛΙΤΩΝΕΤΕ ΦΟΡΟΥΣ
Με τα δυό αδέρφια μου (νεαροί όλοι 28-33 χρονών) είχαμε συστήσει μια Ανώνυμη Εταιρεία (μοναδικοί μέτοχοι οι τρεις μας και Διοικητικό Συμβούλιο επίσης) και αγοράσαμε το 1970 ένα ακαλλιέργητο χωράφι έξω από την πόλη για να εγκαταστήσουμε μηχανήματα παραγωγής έτοιμου μπετόν.
"Αντικειμενικές αξίες" δεν είχαν εφαρμοστεί τότε. Λόγω ...βλακείας όμως (θα δείτε παρακάτω...) το δηλώσαμε όσο το πήραμε (300.000 δρχ) και πληρώσαμε τον φόρο μεταβίβασης -11% τότε- κανονικά. Ένα χρόνο αργότερα μάς κάλεσε ο Έφορος για "συμβιβασμό". Έτσι γινόταν τότε. Πήρα μαζί το δικηγόρο μας (για να αποφευχθεί τυχόν εκδήλωση επιθυμίας δωροληψίας...) και πήγαμε.
- Από τα στοιχεία που έχουμε, κ. "Παπαδόπουλε", το χωράφι αξίζει περισσότερο. Να βάλουμε ένα εκατομμύριο; Θα πληρώσετε ως φόρο 77.000 δρχ μόνον ακόμα...
- Δεν ξέρω τί λένε τα στοιχεία σας, κ. Έφορε, αλλά εμείς το δηλώσαμε όσο ακριβώς το αγοράσαμε. Και σε καμμία περίπτωση δεν θα δεχθούμε να υπογράψουμε ένα χαρτί "συμβιβασμού" που θα δείχνει ότι αρχικά κάναμε ψευδή δήλωση! Δεν θα ξεκινήσουμε την καρριέρα μας με κάτι τέτοιο.
- Μά... Όλοι έτσι κάνουν... Βάζουν λιγότερα στο συμβόλαιο και μετά δέχονται κάτι παραπάνω...
- Μπορεί... Εσείς ξέρετε... Εμείς όμως δεν κάναμε έτσι και δεν θα δεχθούμε το "κάτι παραπάνω"...
- Είμαι υποχρεωμένος τότε να συντάξω πράξη επιβολής πρόσθετου φόρου. Έχει και πρόστιμο...
- Θα προσφύγουμε στο Διοικητικό Δικαστήριο με το αιτιολογικό ότι μάς εξωθείτε να γίνουμε νομότυποι φοροκλέφτες!
- .................... {έκπληκτο βλέμμα και ...σιωπή ιχθύος}
- Το καταλαβαίνετε κ. Έφορε αυτό;;; Έχουμε οικογενειακή Α.Ε. και ο φόρος πάνω στα διανεμόμενα κέρδη είναι 45%. Αν προχωρήσετε στην πράξη επιβολής, θα αρχίσουμε να αγοράζουμε φτηνά ακαλλιέργητα χωράφια δώθε-κείθε και θα φτιάχνουμε συμβόλαια με αξίες όσο θα γράψετε εσείς. Το υπερβάλλον ποσό από το πραγματικό τίμημα θα το αφαιρούμε από το ταμείο της Α.Ε. και θα το μοιραζόμαστε τα αδέρφια, οπότε δεν θα χρειάζεται να εμφανίζουμε διανομή κερδών!!! Έτσι θα κλέβουμε νομότυπα ποσοστό 34%. Αν δεχτούμε τον συμβιβασμό στο συγκεκριμένο χωράφι θα έχουμε νομιμοποιημένη φοροκλοπή 45%x700.000-77.000=238.000 δρχ.
«Κόκκαλο» ο Έφορος...
Η αφήγηση είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ακριβής, ακόμα και στα ποσά!!!
Υ.Γ.
Και... εμείς μεν δεν αγοράσαμε κάποιο άλλο χωράφι...
Να είστε όμως βέβαιοι πως, μέχρι την εφαρμογή των αντικειμενικών αξιών
αλλά πιθανόν και μετά, κάποιες εκατοντάδες -αν μη χιλιάδες...-
οικογενειακές Α.Ε. «αξιοποίησαν» αυτή τη νομότυπη φοροκλοπή,
σπρωγμένες από την κοντόφθαλμη, μικρόνοη κρατική πολιτική

ΜΕΙΩΣΗ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ...ΣΤΗ ΜΠΑΡΑ
Το 1982-83 διεύθυνα ένα εργοτάξιο αποκάλυψης λιγνίτη στην Πτολεμα'ί'δα. Στο "Πεδίο Κομάνου" κατά την επίσημη ονομασία του απο την ΔΕΗ. Εμείς σκάβαμε και απομακρύναμε τα "στείρα", ένα χωμάτινο στρώμα πάχους ~20 μ., αποκαλύπταμε το στρώμα του λιγνίτη. Ερχόταν μετά η ΔΕΗ με τα δικά της μηχανήματα -κάτι τεράστιους καδοφόρους εκσκαφείς και έπαιρνε τον λιγνίτη, που με ταινιόδρομους το μετέφερε στα εργοστάσια καύσης -δημιουργίας ατμού- για να παράγει ρεύμα.
Το "Πεδίο Κομάνου" βρίσκονταν δεξιά στο δρόμο Κοζάνη-Πτολεμα'ί'δα και πιο κάτω αριστερά ήταν τα κεντρικά γραφεία της ΔΕΗ. Απέναντί τους όμως, στο άκρο του "Πεδίου", ήταν κάτι άλλα γραφεία της, του "Τομέα Εκμετάλλευσης" ή κάπως έτσι. Πρέπει να δούλευαν εκεί 150-200 άτομα. Το ωράριό τους  ήταν 7-2.30μμ, αν δεν μέ απατά η μνήμη. Στην έξοδο προς τον ασφαλτόδρομο υπήρχε φυλάκιο και μπάρα.
Πίσω απ' αυτή την μπάρα λοιπόν -ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!- ήδη από τη 1.00-1.30μμ άρχιζαν να ...συσσωρεύονται αυτοκίνητα υπαλλήλων της ΔΕΗ με ένα ή δύο άτομα μέσα. Η μπάρα άνοιγε γι' αυτά στις 2.30μμ, στη λήξη του ωραρίου. Εγώ και όποιοι άλλοι μη-υπάλληλοι περνούσαμε δίπλα κι ο φύλακας μάς άνοιγε την μπάρα και βγαίναμε στο δρόμο, όποτε θέλαμε. Όχι όμως οι υπάλληλοι! Αυτοί περίμεναν ...υπομονετικά μέσα στο αυτοκίνητό τους τη λήξη του ωραρίου. Μαζεύονταν κάθε φορά πάνω από 30-40 αυτοκίνητα! Ουρά επί μία-μιάμιση ώρα!
Δεν τό 'ξερε η Διοίκηση; Βεβαίως και τό 'ξερε...
Δεν είχε τρόπους να τηρείται το ωράριο με τους υπαλλήλους ΜΕΣΑ στα γραφεία;
Βεβαίως και είχε... Προφανώς όμως δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με το προσωπικό... Θα «άρπαζε» αμέσως την κατηγορία ότι τους «πίνει το αίμα»... Κυκλοφορούσε άλλωστε και πολύς ...σοσιαλισμός την εποχή εκείνη...(*)
Διατήρησε λοιπόν το ελάχιστο: Να μην κυκλοφορούν μέσα στην πόλη υπάλληλοί της πριν την λήξη του ωραρίου! Μικρή η Πτολεμα'ί'δα, ήταν γνωστοί ποιοί δούλευαν στην ΔΕΗ. Όλο κι όλο το ενδιαφέρον της Διοίκησης ήταν να ΜΗΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι δεν δουλεύουν κανονικά το ωράριό τους...
Άμ! κι εκείνοι οι υπάλληλοι... Που προτιμούσαν να είναι μία-μιάμιση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο παρά στο γραφείο τους;;;
Τί να πεις...
(*) Για να είμαι δίκαιος πάντως, πρέπει να πω 
πως το φαινόμενο δεν δημιουργήθηκε επί ΠΑΣΟΚ. 
Όπως έμαθα, έτσι γίνονταν και παλιότερα.
Τρέχοντας με 110 μεν (σε επαρχιακό δρόμο), δεξιά δέ!
Πριν από την Πτολεμα'ί'δα δούλευα σε ένα αρδευτικό έργο στον κάμπο τη Έδεσσας. Είχα γραφείο και εκεί και στην Θεσσαλονίκη, όπου ήταν η έδρα της Επιβλέπουσας Υπηρεσίας. Και πηγαινοερχόμουν συχνά-πυκνά. Επαρχιακός δρόμος τότε. Δυό λωρίδες, οχτώ μέτρα πλάτος συν δυό ερείσματα από ένα μέτρο, σύνολο δέκα. Το όριο ταχύτητας ήταν 70 γενικά και σε κάτι ευθυγραμμίες 90. 
Λίγη, σχετικά, κυκλοφορία αλλά πυκνή αστυνόμευση. Μέχρι τη Θεσσαλονίκη συναντούσα δύο τουλάχιστον περιπολικά κάθε φορά. Τρία χρόνια εκεί όμως είναι ζήτημα αν με είχαν σταματήσει δυό-τρείς φορές. Χωρίς να μέ "γράψουν". Φοράω πάντα τη ζώνη, πάω δεξιά και, σε τέτοιους δρόμους, πάω με τους δεξιούς τροχούς στη γραμμή του ερείσματος, ώστε να μπορεί κάποιος άλλος να μέ προσπεράσει χωρίς πρόβλημα.
Γενικά οδηγώ ήπια, δεν τρέχω. Σπάνια παραβιάζω τα όρια ταχύτητας. Φροντίζω να μην βιάζομαι, κανονίζω να έχω άνετο χρόνο για το κάθε ταξείδι.
Εκείνη τη φορά όμως είχα καθυστερήσει στο έργο απρόβλεπτα και είχα να προλάβω μιά αεροπορική πτήση. Έπρεπε να να μειώσω το χρόνο κατά 1/3 από τον συνήθη μου. Καλό αυτοκίνητο είχα, το "πάτησα" 110-120. 
Πάντα δεξιά όμως! Και «καβάλα» στο έρεισμα. Δεν είχα πρόβλημα, έμπειρος οδηγός ήμουν. Κατά περιόδους έκανα 3.500-4.000 χιλιόμετρα το μήνα για τις δουλιές μου.
Τρία περιπολικά συνάντησα. Όλα έκαναν έλεγχο ταχύτητας με ένα ...κανονάκι καθένα, αυτό που συνήθως λέγεται "ραντάρ"(*).
Κανένα δεν μέ σταμάτησε. Δεν έστρεφαν καθόλου το κανονάκι πάνω στο αυτοκίνητό μου!
Πήγαινα ΔΕΞΙΑ κι έκανα, όποτε χρειάστηκε, σωστά τα προσπεράσματα. Φλάς αριστερά φλάς δεξιά.
Η «μανιέρα» τους είναι να στρέφουν την προσοχή σε όσα αυτοκίνητα πάνε στο κέντρο του δρόμου ή προσπερνούν άτσαλα.
Όχι πως έχουν άδικο "πέρα για πέρα" αλλά δεν είναι κι αυτό ένα είδος «κόλλημα»;;;
(*) Δεν έχουν σχέση με τα πραγματικά ραντάρ.
Υπέρηχο παράγουν και μετρούν την διαφορά μήκους κύματος 

μετάβασης-ανάκλασης (φαινόμενο Ντόπλερ-Φιζώ)

10.1.12

Η επαναχρησιμοποίηση μιας "σαγιονάρας"
ή η φιλοσοφία του «δεν πετάμε τίποτα»

Από το πρόσφατο -για γέλια αλλά και για ΠΟΛΛΑ κλάμματα...- επεισόδιο του κ. Κίμωνα Κουλούρη, παρακινήθηκα να θυμηθώ τις παρακάτω ...αυτοκινητοϊστορίες μου:
1. «Δεν προσπερνούν από αριστερά, κοπέλλα μου!!!».
2. «Του κυρ-Αλέκου είσαι εσύ;;;» ή πώς νίκησα -δικαστικά- το "ραντάρ" της Τροχαίας.
3. Πώς φαγώθηκε ο δίσκος του στρατιωτικού τζίπ.
4. Η Κική και τ' αυτοκίνητα, ο κ. Σπύρος και το ποδήλατο.
5. Το ...τραίνο στην Autobahn τρέχει με 180.
6. Τρέχοντας με 110 μεν (σε επαρχιακό δρόμο), δεξιά δέ!
7. Τρείς ιστορίες στην Αγγλία: Ανάποδα στην  Oxford street - ένα 4ωρο στον Μ1 - Μία ...απόσυρση κακοσταματημένου στο Heathrow και η ανέξοδη επανάκτηση.
8. Απόσυρση κακοπαρκαρισμένου - Δίκη - Ανέξοδη επανάκτηση ...αυθημερόν στην Ν. Υόρκη το 1977.
Όσο για το "κόκκινο" που τόσο ...αρέσει στον σοσιαλιστή Κουλούρη, θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον θεσσαλονικιό ταξιτζή «Περνάει ο αδερφός μου ο Μήτσος»... Ίσως σάς το πω στο τέλος.
Κατάγραψα τους τίτλους από τις παραπάνω για να σάς τις ...χρωστάω. 
Θα σάς τις διηγηθώ κάποτε κι αυτές τις γαργαλιστικές ιστορίες. Καθώς και τις άλλες που σάς χρωστάω για την ΔΕΗ και τις Εφορίες. 
Τις παράθεσα για να τις έχω κάπου. Στην ηλικία μου και με την ...επερχόμενη "αλτσχάϊμερ" δεν θα ήταν πολύ χρήσιμο να έγραφα τους τίτλους τους σε κάποιο χαρτί... «Πού τό 'βαλα; Πού είναι το άτιμο;» κλπ...
Στο θέμα μας τώρα:
Η ΕΠΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΣΑΓΙΟΝΑΡΑΣ
Η επαναχρησιμοποίηση διάφορων ειδών είναι πολύ καλό πράμμα. Πολύ καλλίτερο από την ανακύκλωση. Που βέβαια είναι απείρως καλλίτερη από το να πετάμε πράμματα...
Η μητέρα του Νικηφόρου, χωρίς να είναι ιδιαίτερα φτωχή, είχε μάθει από τα μικράτα της (γεννημένη στις αρχές του 20ού αιώνα) να μην πετάει πράμματα. Κρατούσε και φύλαγε σχεδόν κάθε τί, με την σκέψη ότι κάποτε θα χρειζόταν κάπου το κάθε "κάτι". Και στο χωριό, όπου κυρίως ζούσε, το να καλύπτεις τις ανάγκες σου "εκ των ενόντων" ήταν όρος επιβίωσης περίπου... Για το 1960± μιλάμε.
Έξω από το μαγερειό της είχε πέντε τενεκέδες, στους οποίους έρριχνε, επιλεκτικά, τα ...υποπροϊόντα του μαγειρέματος και τα αποφάγια: Αυτά για τις κόττες, αυτά για τη γάτα, αυτά για το σκυλί, αυτά για τη γίδα, αυτά για το γομάρι. Πλήρης αξιοποίηση! Τίποτε για πέταμα!
Ο Νικηφόρος μιά Κυριακή είχε επισκεφτεί τους γονείς του στο χωριό για να τους δει, μιά και δούλευε μακριά τους. Φάγανε, τα είπανε, ήρθε η ώρα για να φύγει. Πριν μπεί σ' ένα παλιό τζίπ, "συμμαχικό", που είχε, πρόσεξε μια λιμνούλα από νερό. Ανοίγοντας το καπώ είδε πως έτρεχε το ψυγείο του. Δεν γινόταν να ταξειδέψει έτσι. Θα χρειάζονταν να κουβαλάει πολλά μπιτόνια με νερό και να σταματάει κάθε τόσο για να το γεμίζει συνέχεια.
Η πόλη ήταν μακρυά. Και άλλωστε, μέρα Κυριακή, δεν θα εύρισκε ούτ' εκεί ανοιχτό συνεργείο. Βάλθηκε λοιπόν να το «επισκευάσει». Ήταν "κοψοκέφαλος" και τού 'πιαναν τα χέρια. Έκανε διάφορες δοκιμές και κατάληξε ότι έπρεπε να σφηνώσει κάτι ελαστικό ανάμεσα στην τρύπα του ψυγείου και το σασί για να περιορίσει την διαρροή και να μπορέσει να επιστρέψει χωρίς μεγάλα προβλήματα.
Ξέροντας τί "μαζώχτρα" ήτανε, ρώτησε τη μητέρα του, που τον παρακολουθούσε:
- Έχεις κάτι για εδώ, ωρέ μάννα;
- Έχω παιδάκι μου!
Έλλειψε για λίγο και του φέρνει μια παλιά "σαγιονάρα", αριστερή. Ξεχασμένη από κάποια εγγονή της προφανώς... Την δίπλωσε και την σφήνωσε ο Νικηφόρος αλλά δεν ικανοποιήθηκε. Του φάνηκε κάπως χαλαρή, ότι δεν είχε σφηνώσει αρκετά. Φοβήθηκε ότι θα του έπεφτε στο δρόμο.
- Δεν σφήνωσε καλά... Φέρε μου και την δεξιά, μάννα.
- Άχ! Μόνο την μία είχα, παιδάκι μου.
Κόκκαλο ο Νικηφόρος. Δεν φανταζόταν ότι η μάννα του θα φυλούσε μια μονή σαγιονάρα...
Έλυσε το πρόβλημα διπλώνοντας την μοναδική σαγιονάρα στα τρία. Την ιστορία όμως την διηγείται ακόμα...
.
Ταξιτζήδικη (και όχι μόνον ταξιτζήδικη δυστυχώς...) "μαγκιά":
...Αμεσομεταπολιτευτικό ανέκδοτο. Τότε που δεν ήταν τόσο πολλά τα αυτοκίνητα...
Ένας αθηναίος, λέει, επιχειρηματίας κατεβαίνει στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Βιάζεται, παίρνει ταξί.
- Πήγαινέ με γρήγορα στο Βαρδάρη, λέει στον οδηγό, θά 'χεις τα διπλά!
- Μην σάς νοιάζει, κύριε, του κάνει αυτός, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης... και ξεκινάει σαν σίφουνας.
Στην Καλαμαριά, πρώτο φανάρι. Κόκκινο. Αλλά ο ταξιτζής το περνάει με φουλ ταχύτητα.
Ο αθηναίος στο πίσω κάθισμα ζάρωσε από φόβο.
- Κόκκινο ήταν, λεει στον ταξιτζή. Δεν είπαμε κι έτσι...
Μην σάς νοιάζει, κύριε, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης...
Στην Ανθέων, δεύτερο φανάρι. Κόκκινο. Αλλά ο ταξιτζής το περνάει κι αυτό φουλαριστός.
Ο αθηναίος τα χρειάστηκε.
Κόκκινο ήταν πάλι! Τί κάνεις; Θα σκοτωθούμε!
Μην σάς νοιάζει, κύριε, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης...
Στην 25ης Μαρτίου, τρίτο φανάρι. Κόκκινο. Ο ταξιτζής περνάει πάλι φουλαριστός.
Ο αθηναίος άρχισε να συμβιβάζεται...
- Με κόκκινο πάλι περάσαμε χωρίς να τρακάρουμε... Έ! κάποιον άγιο έχουμε...
Όχι, κύριε, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης...
Στην Αγγελάκη όμως το φανάρι ήταν πράσινο. Ο ταξιτζής φρενάρει απότομα και ακινητοποιεί το ταξί.
Ο αθηναίος εξοργίζεται...
- Πράσινο ήταν αυτό! Γιατί σταμάτησες; Τρελλός είσαι;;;
Ο ταξιτζής γυρνάει και του κάνει την χαρακτηριστική χειρονομία κάθετης διέλευσης.
- Όχι, κύριε!  Περνάει  ο αδερφός μου ο Μήτσος...