(Ν)τροπολογίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν...

Μεταξύ των άλλων που υποσχέθηκε ότι ΔΕΝ θα κάνει η υπό την προεδρία του κυβέρνηση (και μακάρι...), ο κ. Παπανδρέου απέκλεισε την περίπτωση εισαγωγής και ψήφισης από τη Βουλή τροπολογιών, που δεν έχουν πριν περάσει από τις Κοινοβουλευτικές Επιτροπές.
Πρόκειται για τις διαβόητες ...(ν)τροπολογίες, όπως πολύ εύστοχα αποκλήθηκαν. Σε νομοσχέδιο περί ΙΚΑ π.χ., έτσι "στα καλά καθούμενα" κολλάει την τελευταία στιγμή «τροπολογία» που λέει ότι ο Καθηγητής Παιδιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο πρέπει να είναι και ορθοπεδικός...[*]
Το έχουμε ξανακούσει αυτό από το ΠΑΣΟΚ. Ήταν στο πρόγραμμά του το 1981... Πολύ γρήγορα όμως αποδείχτηκε ότι οι "ανάγκες" των ...κλαδικάριων και η "ανάπτυξη" του πελατειακού κράτους ήταν πολύ ισχυρότερα κίνητρα από τις προεκλογικές "δεσμεύσεις"...
Ας ευχηθούμε ότι δεν θα επαναληφθεί το «φαινόμενο»...
Η ιστορία που ακολουθεί (πραγματική όπως και οι προηγούμενες) είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ντροπολογίας, διότι αποσκοπούσε όχι στο βόλεμα του καταδεικνυόμενου, όπως του υποψήφιου καθηγητή πιό πάνω, αλλά στην ωφέλεια του ίδιου του βουλευτή που την υπόβαλε και "κανόνισε" να ψηφιστεί!
Είναι επίσης ένα εξαιρετικό δείγμα "εφαρμογής" του ρητού: «Φοβού τους ευεργετηθέντας, τύπτουσι πρώτοι».
ΠΩΣ ΧΟΡΗΓΗΘΗΚΕ ΜΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ
Ο Α.Β.Π., εργοδηγός στα δημόσια έργα, ήταν, επί Κατοχής, αντάρτης του ΕΔΕΣ, επικεφαλής ανεξάρτητου συντάγματος. Ένας από τους τέσσερις λοχαγούς του ήταν ο κοντοχωριανός του Δ.Ν.Ι., δάσκαλος.
Στις εκλογές του 1946 εκλέχτηκαν στην ίδια περιφέρεια και οι δύο βουλευτές με το "Εθνικό Κόμμα Ελλάδας" του στρατηγού Ν. Ζέρβα. Στις εκλογές όμως του 1950 το Ε.Κ.Ε. ήταν πεσμένο και προβλέπονταν να βγάλει εκεί μόνον έναν βουλευτή, που θα ήταν σίγουρα ο Α.Β.Π. Τότε ο Δ.Ν.Ι. έδειξε διάθεση να πάει σε άλλο κόμμα, που νόμιζε ότι θα είχε περισσότερες πιθανότητες να ξαναεκλεγεί.
Ο Α.Β.Π. τον συγκράτησε: «Δεν θα εγκαταλείψουμε τον στρατηγό» τού είπε. «'Αμα εκλεγώ εγώ και δεν εκλεγείς εσύ, θα παραιτηθώ για να πάρεις την έδρα». Έτσι ακριβώς και έγινε!
Εκλογές έγιναν πάλι μέσα σε ένα χρόνο, το 1951, και ξανά το 1952. Όμως το Ε.Κ.Ε., όπως και άλλα κόμματα είχε πλέον συγχωνευτεί στον «Συναγερμό» του στρ. Παπάγου, οπότε εκλέχτηκαν πάλι βουλευτές και οι δύο. Και ο Α.Β.Π. και ο Δ.Ν.Ι.
Αργότερα ο Α.Β.Π. αποχώρησε από τον «Συναγερμό» με τον Μαρκεζίνη, αρχηγό του «Κόμματος των Προοδευτικών», και δεν ξαναεκλέχτηκε βουλευτής (μέχρι το 1961). Όμως ο Δ.Ν.Ι. συνέχισε με την καραμανλική ΕΡΕ και έβγαινε συνέχεια βουλευτής.
Ο νόμος τότε για τις βουλευτικές συντάξεις πρόβλεπε ως προϋποθέσεις χορήγησης: Είτε να έχει κανείς θητεία 2 τετραετίες (7 χρόνια, 6 μήνες και 1 μέρα δηλαδή), είτε να έχει εκλεγεί 4 φορές.
Ο Α.Β.Π. δεν την δικαιούνταν διότι είχε εκλεγεί 3 φορές και η θητεία του αθροιστικά ήταν 7 χρόνια και 5 μήνες... Κι αυτά γιατί είχε παραιτηθεί υπέρ του Δ.Ν.Ι. το 1950...
Τά 'φερνε δύσκολα βόλτα με τέσσερα παιδιά, χωρίς ασφάλιση και χωρίς ουσιαστικό επάγγελμα, αφού το είχε εγκαταλείψει από το 1940 και μέχρι το 1956.
Επιπλέον είχε την ατυχία να του παρουσιαστεί πολύποδας, να του αφαιρεθεί ένα κομμάτι του λάρυγγα μαζί με τις φωνητικές χορδές, να μην μπορεί πιά να μιλήσει.
Το 1959 πήρε ειδοποίηση από τη Βουλή των Ελλήνων να υποβάλει τα χαρτιά του για να τού χορηγηθεί σύνταξη! Παραξενεύτηκε, αφού ήξερε ότι με τον ισχύοντα νόμο δεν την δικαιούνταν, το έψαξε και τότε βρήκε την ...ντροπολογία που ο Δ.Ν.Ι. είχε περάσει στη Βουλή.
Να τι πρόβλεπε αυτή:
Μπορεί να πάρει βουλευτής σύνταξη και σε 7 χρόνια, αν:
1. Έχει εκλεγεί 3 φορές.
2. Πάσχει από ασθένειαν, συνεπαγομένην βαρείαν αναπηρίαν...
Ως εκεί καλά, θα πείτε, ήταν ανταπόδοση του Δ.Ν.Ι. προς τον ευεργέτη του...
Άμ, δέ! Διότι παρακάτω έλεγε ότι την χάνει τη σύνταξη, που θα του χορηγηθεί με αυτήν την τροπλογία, αν ξαναβάλει υποψηφιότητα για βουλευτής!!!
Από την ίδια περιοχή και από όμοιο πολιτικό χώρο έπαιρναν και οι δύο ψήφους. Άμα δεν ξανάταν υποψήφιος ο Α.Β.Π., όλες τις ...ζερβικές ψήφους θα τις έπαιρνε ο Δ.Ν.Ι.
Μιλάμε για ντροπολογία του κερατά, δηλαδή...
ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Ο Α.Β.Π. την πήρε έτσι τη σύνταξη. Για κάπου ένα χρόνο μόνον όμως. Το 1961 δεν κώλωσε και ξαναέβαλε υποψήφιος, με το κόμμα των Προοδευτικών πάντα, και, χωρίς να μιλάει..., βγήκε πάλι βουλευτής. Οπότε, αργότερα, ξαναπήρε και τη σύνταξή του αλλά με τις κανονικές διατάξεις...
* * * * * * * *
[*] Πρόκειται για πραγματική περίπτωση στην προδικτατορική Βουλή επί (καραμανλικής) ΕΡΕ, προς εξυπηρέτηση ενός και μόνον ατόμου, όπως καταλαβαίνετε, του μοναδικού υποψήφιου καθηγητή που είχε και τις δύο ειδικότητες...

«Πόσω μάλλον...»

Ο Τιμολέων ήταν πολιτικός μηχανικός σε μια μικρή επαρχιακή πρωτεύουσα νομού τη δεκαετία του '60. Ο μόνος τότε ελεύθερος επαγγελματίας του "μεγάλου" Πολυτεχνείου. Μάς είχε διηγηθεί την εξής ιστορία νοοτροπίας δημόσιου υπάλληλου, ενός αρχιτέκτονα που υπηρετούσε στο Πολεοδομικό Γραφείο της Νομαρχίας.

Είχε υποβάλει την μελέτη και τα σχέδια για ένα "πανωσήκωμα", δύο όροφοι ακόμα σε ένα ισόγειο σπίτι. Η άδεια όμως καθυστερούσε. Πήγε στην πολεοδομία να δει το γιατί, αφού δεν υπήρχε πολλή δουλειά τότε στην πόλη, δεν υπήρχε κάποιος φόρτος στην υπηρεσία.
Ο αρχιτέκτονας, ας τον πούμε Δημήτρη, έβγαλε τον φάκελλο με τα σχέδια και του λέει: Υπάρχει πρόβλημα με την κύρια σκάλα, Τιμολέων, την έχεις κάνει ελεύθερη, ανοιχτή. Πρέπει να κλείσει, να χτιστεί γύρω-γύρω.
- Γιατί βρέ Δημήτρη; Σε ποιά διάταξη το στηρίζεις αυτό; Όλες οι κατοικίες που έχουν ανοιχτές σκάλες εισόδου είναι παράνομες;
- Το λέει ο Γ.Ο.Κ.!
- Πού το λέει και δεν το είδα εγώ;
Ο Δημήτρης ανοίγει τον Γ.Ο.Κ. {Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό} αλλά ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΕΙ το κεφάλαιο «Κύριαι Κλίμακες».
- Έ! Μην προχωράς, Δημήτρη. Πού γράφει εδώ ότι πρέπει να είναι κλειστές;
- Το λέει παρακάτω!
Ο Δημήτρης προχωράει στο κεφάλαιο «Δευτερεύουσαι Κλίμακες Υπηρεσίας» και διαβάζει κάποια παράγραφο.
- Αι δευτερεύουσαι κλίμακες (Υπηρεσίας) εις κτήρια 5 (πέντε) ορόφων και άνω κατασκευάζονται ως κλεισταί.
Και καταλήγει μέ στόμφο:
- Πόσω μάλλον!!!
- Τί «πόσω μάλλον»;;; ΔΕΝ είναι σκάλα υπηρεσίας, ΔΕΝ είναι πενταώροφο κτήριο. Μεταξύ δευτερευουσών και κυρίων κλιμάκων κάνεις διαίρεση δια ...δύο και φτιάχνεις δικιά σου διάταξη;;;
Αμετάπειστος ο δημόσιος υπάλληλος Δημήτρης. Είχε "κολλήσει" για τα καλά. Ούτε από το επιχείρημα, ότι τους νόμους τους κάνει (και τους ερμηνεύει) η Βουλή και όχι οι υπηρεσίες, κλονίστηκε.
Απελπίστηκε ο Τιμολέων. Παίρνει έναν κόκκινο στυλό και ένα χάρακα του Δημήτρη και, πάνω στο γραφείο του, τραβάει τρείς διπλές γραμμές στο σχέδιο γύρω από τη σκάλα (ως παράσταση δρομικού τοίχου).
- Ικανοποιήθηκες τώρα; Στατικά έτσι κι αλλοιώς δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν χρειάζεται κάποια αλλαγή.
- Τώρα ναί, να σού την υπογράψω την άδεια!
Τη ...μικρή λεπτομέρεια ότι δεν σημειώνονταν πλέον καμμία είσοδος στο σπίτι, δεν την πρόσεξε ο προσεκτικός δημόσιος υπάλληλος Δημήτρης...
Ο τοίχος βέβαια γύρω από την σκάλα δεν χτίστηκε ποτέ. Ήταν μιά ωραία σκάλα, με ελεύθερα σκαλιά χωρίς "ρίχτι" που "φύτρωναν" από μιά κεντρική ελλειψοειδή κολώνα, ένα αρχιτεκτονικό στολίδι στην είσοδο του σπιτιού. Και δεν είναι παράβαση να χτίσεις λιγότερους τοίχους...
Ο Δημήτρης όμως κοιμόταν πλέον ήσυχος ότι είχε ...εφαρμόσει τον νόμο... υπογράφοντας άδεια με κλειστή σκάλα.
* * * * * * * * * *
19-10-09
Υ.Γ.-1
Το «πόσω μάλλον» ήξερα ότι γράφεται με "ω" αλλά το έβαλα αρχικά με "ο" ως πιο κατανοητό σήμερα... Τώρα το άλλαξα γιατί το είδα έτσι γραμμενο από κάποιον αρκετά νεώτερο από μένα.
Υ.Γ.-2
Σε κάποιο άλλο μπλογκ πάλι είδα την φράση: ΚΑΝΕΙΣ δημ. υπάλληλος δεν τιμωρήθηκε ποτέ για ένα ΟΧΙ, που είπε σε πολίτη.
Η παραπάνω περίπτωση του κ. Δημήτρη θεωρώ ότι είναι "κλασσικό" παράδειγμα επ' αυτού. "Κλασσικό" παράδειγμα της «τίμιας» γραφειοκρατίας (διότι υπάρχει και εκείνη που ασκείται για να προκαλέσει δωροδοκία...) αλλά και του «εργαλείου» που χρησιμοποιείται για την απόσπαση «δώρου».
ΚΑΝΕΙΣ δημ. υπάλληλος δεν τιμωρήθηκε ποτέ για ένα ΟΧΙ, διότι στο αδίκημα "παράβαση καθήκοντος" προβλέπεται ύπαρξη δόλου! Αν δεν υπάρχει δόλος, όπως στην περίπτωσή μας, αλλά απλώς στενοκεφαλιά ή βλακεία, ο υπάλληλος ΔΕΝ τιμωρείται.

Το "σύνδρομο Λαβάκου"

Η ιστορία είναι αληθινή. Όπως άλλωστε όλες όσες θα βρείτε εδώ. Τα ονόματα μόνον είναι ελαφρώς αλλοιωμένα. Διαδραματίστηκε πριν κάπου 40 χρόνια στην Θεσπρωτία. Είχαμε γελάσει πολύ τότε.
Και στην μικρή μας πόλη για αρκετό διάστημα, όταν κάποιος έλεγε αυταπόδεικτα ψέμματα ή υπερβολές, τον «καρφώναμε» με την ..."ιστορική" φράση: «Ξέρεις τί άλογο ήταν αυτό, κουμπάρε;»
Αργότερα όμως διαπίστωσα ότι το ..."σύνδρομο Λαβάκου" καταλαμβάνει πολλά άτομα, άσχετα από την μόρφωσή τους, και πολύ πιό συχνά από ότι μπορεί να πιθανολογήσει κανείς.

Ανακατασκευάζονταν ο δρόμος Ηγουμενίτσας-Μούρτου από δυό νεαρούς, τότε, εργολάβους. Σε μιά περιοχή, δίπλα στο εργοτάξιο που είχαν στήσει, είχε το χειμωνιάτικο κονάκι του ένας νομάς βλάχος, ο Λαβάκος. Εκεί ξεχειμώνιαζε κάθε χρόνο με την οικογένεια και το κοπάδι των προβάτων του. Το καλοκαίρι ανέβαινε στο Γράμμο.
Οι εργολάβοι του ζήτησαν να φέρνει κάθε μέρα γάλα για το κολατσιό του προσωπικού.
Με τον καιρό γνωρίστηκαν και ο ένας μάλιστα, ο Νικηφόρος, του βάφτισε κι ένα εγγόνι, έγιναν κουμπάροι.
Κάποια στιγμή όμως έγινε ένα ατύχημα: Ένα άλογο του Λαβάκου τρόμαξε από διερχόμενο φορτηγό των εργολάβων, αφηνίασε και γκρεμοτσακίστηκε. Γέρικο ήταν αλλά το πλήγμα ήταν μεγάλο για τον φτωχό βλάχο.
Δηλώθηκε ως ατύχημα στην Ασφαλιστική Εταιρεία (οι τράπεζες τις είχαν τότε) για να πάρει αποζημίωση.
Ο διευθυντής της Τράπεζας/ασφαλιστικού πρακτορείου κάλεσε το Λαβάκο για διευκρινίσεις και εκτίμηση του ύψους της αποζημίωσης.

Ο Νικηφόρος, ο κουμπάρος του, τον δασκάλεψε πιό πριν: Όσο θα φτιάχνει τα χαρτιά, θα τού λές συνέχεια «Ξέρ'ς τί άλουγου ήταν αυτό, κ. Διευθυντά; Του φόρτουνα ώς το θεό! Ούλις τ'ς δ'λιές μ' αυτό τ'ς έκανα!
Εννιά χιλιάδες {*} τού 'χα αγοράσ' στου Λάμπουβου{**}»

Το κόλπο έπιασε και ο διευθυντής έκανε τα χαρτιά για το τότε μέγιστο της αποζημίωσης για άλογο: Οχτώ χιλιάδες δραχμές. Έφυγε κατευχαριστημένος ο βλάχος. Θα ήταν ικανοποιημένος και με τα μισά...
Όμως οι διαδικασίες αποζημίωσης τότε ήταν πολύ αργές. Να πάνε Αθήνα τα χαρτιά, να περάσουν από επιτροπές, να επιστρέψει η έγκριση στο πρακτορείο.
Όποτε πήγαινε στην Ηγουμενίτσα για ψώνια ο Λαβάκος, περνούσε κι απ' την Τράπεζα, για να μάθει πότε θα πάρει τα λεφτά. Και για να ζορίσει τον διευθυντή επαναλάμβανε:
«Ξέρ'ς τί άλουγου ήταν αυτό, κ. Διευθυντά; Μού κόπ'καν τα χέρια...»

Πέρασαν τρείς-τέσσερις μήνες δεν είχε έρθει η αποζημίωση.
Μιά μέρα πήγε στο εργοτάξιο ο Λαβάκος να πιέσει κάπως τα πράμματα.

- Ωρέ κουμπάρι Νικηφόρε, τί θα γίν' μι κείν' τ'ν Τράπεζα;;;
- Έ! ξέρεις κουμπάρε... σού 'χα πεί... αργούν αυτά. Υπομονή. Θα πάρεις τόσα λεφτά στο τέλος όμως...
- Ξέρ'ς τί άλουγου ήταν αυτό, ωρέ κουμπάρι;
Εννιά χιλιάδες τού 'χα αγοράσ' στου Λάμπουβου!!!
...Κόκκαλο ο Νικηφόρος.

Tο "δίδαγμα" από αυτήν την ιστορία είναι προφανές...
Μην λέτε συνέχεια ένα ψέμμα. Μπορεί να το πιστέψετε κι οι ίδιοι!
----------------
{*} Δραχμές. Πολλά λεφτά τότε... ισοδυναμούσε με ~10 μισθούς υπαλλήλου.
{**} Λάμποβο: Ιστορική μεγάλη εμποροζωοπανήγυρη της Παραμυθιάς.
.