18.10.08

Τα ...μπακακάκια

Στην προ ...αμνημονεύτων χρόνων μαθητική ζωή μου, μετά το Δημοτικό, ακολουθούσε το εξατάξιο Γυμνάσιο. Ο χωρισμός της Μέσης Παιδείας σε "Γυμνάσιο" και "Λύκειο" δεν είχε εφευρεθεί ακόμα.
Αυτό το ενιαίο Γυμνάσιο άρχιζε όμως από την «3η» τάξη και "μετρούσε" ώς την 8η. Νομίζω ότι αυτή η παραδοξότητα ήταν κατάλοιπο του προπολεμικού διαχωρισμού της Γενικής Παιδείας που περιείχε και το "Σχολαρχείο".
Τα Γυμνάσια τότε ήταν αυστηρά ...φυλετικά. Για αποφυγή προφανώς πρώϊμων ερώτων (κούνια που τους κούναγε...) ήταν αυστηρά ξεχωρισμένα σε «αρρένων» και «θηλέων».
Η Ζωσιμαία Σχολή στην οποία φοιτούσα κι εγώ, ήταν αποκλειστικά ...αρσενικό γυμνάσιο. Μπήκαμε, με εξετάσεις, το 1951, κάπου ογδόντα παιδιά, αποφοιτήσαμε το 1957 καμμιά εξηνταριά.
Τα μαθήματα γίνονταν σε ένα παμπάλαιο κτίριο. Δάσος οι ξύλινες κολώνες, τα μπουντέλια, στο διάδρομο προς αποφυγή κατάρρευσης.
Ήταν το παλιό "Ρουμανικό" Γυμνάσιο κατασκευασμένο για καμμιά διακοσαριά παιδιά. Εκεί μάς στιβάζανε κάθε μέρα κάπου τετρακόσιες ψυχές.
Πάλι καλά... Είμαστε, λέει, και "Πρότυπο" Γυμνάσιο.... Στο «Αρρένων» στιβάζανε σχεδόν τα διπλά παιδιά, σε ίδιο, αν μή χειρότερο κτίριο.
Στις δυό τελευταίες τάξεις της Ζωσιμαίας δημιουργούνταν τότε δύο τμήματα: Το "κλασσικό" {περισσότερα αρχαία ελληνικά, λατινικά κλπ} και το "πρακτικό" {περισσότερα μαθηματικά, φυσικοχημεία κλπ}
Μαθήματα είχαμε και το Σάββατο, που όμως συνήθως δεν είχε πάνω από 5 ώρες.


Ο θεολόγος καθηγητής της Ζωσιμαίας Σχολής στα Γιάννενα, στο 2ο εξάμηνο, το 1955, κάπου βρήκε μιά κάποια "εγκύκλιο" και έπεισε το σύλλογο των καθηγητών και τον γυμνασιάρχη να προστεθεί στο βδομαδιάτικο πρόγραμμα της 7ης του "πρακτικού" μιά ακόμα ώρα θρησκευτικών.
Και επειδή δεν μπορούσαν να "κόψουν" κάποια άλλη ώρα άλλου μαθήματος, την πρόσθεσαν ως 6η ώρα σαββατιάτικα.
Τα παιδιά ξεσηκώθηκαν αλλά απεργίες, αποχές και ...καταλήψεις ήταν αδιανόητες τότε. Ούτε κάν ως όρους δεν τους ξέραμε...
Και νά τί έκαναν τα πιό ζωηρά από αυτά: Αγόρασαν μικρά μεταλλικά "μπακακάκια" {δεν ξέρω αν τα βρίσκει κανείς ακόμα} που άμα τα πατούσες έκαναν ένα αρκετά δυνατό μπάκ-μπάκ, σαν βατραχάκια περίπου.
Αποκριάτικο είδος ήτανε, στην εποχή του...

Μόλις άρχισε να εφαρμόζεται το νέο πρόγραμμα και μπήκε ο θεολόγος για την σαββατιανή ώρα του, τα παιδιά με τα "μπακακάκια" όντας σκορπισμένα σε διάφορα σημεία της αίθουσας (μιλάμε για μεγάλες αίθουσες που έπαιρναν 40-50 παιδιά και καμμιά φορά 70-80...}, μόλις έστριβε το βλέμμα του ο καθηγητής άρχιζαν το μπάκ-μπάκ.
Πήγαινε προς μιά πλευρά ο θεολόγος, άρχιζαν από την άλλη. Και όλα τα υπόλοιπα φυσικά ξεκαρδίζονταν στα γέλια. Πανδαιμόνιο και μάθημα μηδέν βέβαια...
Πήγαινε να ψάξει κάποιο παιδί αλλά ώσπου να το πλησιάσει, το παιδί είχε πασσάρει το "μπακακάκι" παραδίπλα, μικρούλια ήτανε.

Παραιτήθηκε από την ατομική προσπάθεια ο θεολόγος και κατάφυγε στο σύλλογο των καθηγητών.
Αποφάσισαν να ψάξουν όλα τα παιδιά της τάξης το πρωί του επόμενου Σάββατου, πριν μπούν τα παιδιά στην αίθουσα, όταν ήταν ακόμα στη γραμμή στην αυλή {συντεταγμένοι μπαίναμε τότε στην αίθουσα}.
Μπήκαν όλα τα άλλα τμήματα στις τάξεις για μάθημα και κράτησαν έξω την 7η Πρακτικού για σωματική έρευνα.
Ο Γυμνασιάρχης, ο Θεολόγος κι ο Γυμναστής και τα παιδιά "εφ' ενός ζυγού"...

Όταν άρχισαν να ψάχνουν τους πρώτους οι τελευταίοι στη σειρά "μπακακιστές" ...κελαηδούσαν.
Οι άλλοι χαχάνιζαν κι οι καθηγητές, που έψαχναν ενδελεχώς αλλά δεν έβρισκαν τίποτε, έννοιωθαν την αδρεναλίνη τους να εκτοξεύεται...
Όταν είχαν ψάξει τους μισούς περίπου, σταμάτησαν τα μπάκ-μπάκ από την ουρά. Οι καθηγητές αναθάρρησαν, νόμισαν ότι πλησίαζαν στο εντοπισμό των "ταραξιών".

Κούνια που τους κούναγε!
Όταν είχαν ψάξει κάπου τα δύο τρίτα και λίγοι έμεναν πιά, άρχισαν να ...κελαηδούν τα "μπακακάκια" από τον εσμό των παιδιών που είχαν ψάξει...
Έ! αυτό ήταν!
«Τρελλάθηκαν», παράτησαν το ψάξιμο.
Κι ο θεολόγος εγκατάλειψε την ιδέα για πρόσθετη ώρα σαββατιάτικα στην 7η Πρακτικού...

Πώς έγινε το «θαύμα»;;;
Δεν έκαναν καμμιά ...ταχυδακτυλουργία.
Οι "ταραξίες" είχαν βάλει τα "μπακακάκια" μέσα στα παπούτσια τους, κάτω από τη φτέρνα.
Τους έψαχναν τις τσέπες, τα ρούχα, τις τσάντες αλλά δεν τους έβγαζαν και τα παπούτσια...
Ήταν δύσκολο άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο σε χωματένια αυλή, Μάρτη μήνα.

Tο "δίδαγμα" από αυτήν την ιστορία;;;
Οι στοχευμένες αντιδράσεις φέρνουν αποτέλεσμα.
Οι άλλες είναι ...«άει σιαπέρα», όσο "δυναμικές" κι αν είναι.

Σ.Σ.
Είναι το πρωτόλειο. Θα ξαναγραφεί σε άλλο ύφος κάποτε...

12-9-09
Θα ήθελα πάντως να σημειώσω εδώ πόσο "προφητικό" πρόκυψε το «δίδαγμα» αυτής της ιστορίας, αναλογιζόμενος, με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, τα αποτελέσματα που έφερε η βίαια μαθητική αντίδραση μετά την δολοφονία νεαρού από αστυνομικό. Αν εξαιρέσεις την αλλαγή του υπουργού, διότι, όπως και να το δει κανείς, ο κ. Σπηλιωτόπουλος είχε -μακράν...- καλλίτερη θητεία από τον κ. Στυλιανίδη, ο οποίος υπερέβη κάθε φραγμό θρασύτητας και γελοιότητας, όλες οι δυναμικές, επί πολλές μέρες, συνεχείς διαδηλώσεις, τις οποίες μάλιστα κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν για να καταστρέψουν το κέντρο της Αθήνας τον Δεκέμβριο, δεν είχαν άλλο αποτέλεσμα.
Και πως να είχαν, αφού στερούνταν καθαρού στόχου;;;